Abdullah, Abdûlmuttâlib'in erkek çocuklarından
sekizincisi idi. Sîret ve surette diğer kardeşlerinden çok farklıydı.
Dünyaya gelir gelmez babasının alnında parlayan Nuru
Muhammedi, onun alnına geçmişti. Bu nur, yüzüne hârika bir güzellik ve
müstesna bir tatlılık bahsetmişti. Ama hiç kimse, bu güzellik ve tatlılığın
nereden ve niçin geldiğinin farkında değildi.
Abdûlmuttâlib 'in, Oğullarıyla Konuşması
Artık oğullarının 10'u da büyümüştü.
Va'dini unutmayan Abdûlmuttâlib, onları bir gün bir araya
topladı ve işin hikâyesini anlatarak, içlerinden birini kurban etmesi
gerektiğini bildirdi. Hepsi de tereddütsüz razı oldular. Sonra da babalarına
sordular: "Peki nasıl yapalım bunu?.. Kimin kurban edileceğini nasıl tesbit
edelim?'"
Abdûlmuttâlib, böyle bir durumda nasıl yapılması
gerektiğini biliyordu. Şöyle dedi:
"Her biriniz birer ok alın, üzerine kendi isminizi yazın
ve okları bana verin!"
İtaatkâr çocuklar, babalarının emrini derhâl yerine
getirdiler. Her biri okdanlığından bir ok çekti; üzerine kendi İsmini
yazdıktan sonra, babasına uzattı.
Okları toplayan Abdûlmuttâlib, doğruca Kabe'ye vardı.
Meselenin nasıl halledileceğini anlaşılmıştı artık: Hübel putunun yanında ok
çekilecek, kimin oku çıkarsa o kurban edilecekti.
Böyle durumlarda, Kureyş, bu usûlle başvururdu.
Kur 'a Çekilişi
Kabe'nin yanına varan Abdûlmuttâlib'in etrafını şehir
halkı sarmıştı. Elindeki 10 oku, Allah'a verdiği sözünden caymış sayılmaması
için, tereddütsüz, ok çekme memuruna uzattı. On okun üzerinde 10
ciğerparesinin ismi vardı. Hangi ok çıkarsa çıksın, ciğerinden bir parça
kopacaktı.
Memur, oklardan birini çekti. Üzerindeki ismi titrek bir
sesle okudu: "Abdullah!.."
Şefkatli baba, duyduğuna inanmak istemedi; oku memurun
elinden çekip aldı, dikkatlice baktı ve okudu: "Abdullah..."
Göz pınarları bir anda yaşlarla doldu. Boğazında
hıçkırıklar düğümlendi. Şefkati ve hisleri öylesine kabardı ve coştu ki, bir
an "Olamaz!" diyerek haykıracak gibi oldu. Son anda Allah'a verdiği sözü
hatırlayarak, çelik gibi iradesiyle şefkat ve hislerine gem vurdu. Yıkılmış
bir hâlde, yüzünü Kabe'den evine doğru çevirdi ve ümitsiz ümitsiz yürüdü.
Evinde herkes onu bekliyordu. Hiçbirinin kur'a sonucundan
haberi yoktu. Eve giren Abdûlmuttâlib'in gözleri bir anda, pırıl pırıl
parlayan oğlu Abdullah'ın yüzüne dikildi. Şefkat ve merhametinin tekrar
kabarıp his dünyasının içine girdiğini görünce, yüzünü başka tarafa çevirdi.
Teslimiyet içinde bakan oğullarını daha fazla merakta bırakmak istemedi ve
şöyle konuştu:
"Abdullah!.. Allah, kendisine kurban edilmek üzere seni
seçti. Bu şerefi kardeşlerin arasında sana ihsan etti!"
Abdûlmuttâlib ailesini ve evini alev alev yakan bu haber,
bir anda Mekke sokaklarını da hüzün ve kedere boğdu. Herkes birbirine
soruyordu: "Abdullah mı, o güzel, o tatlı çocuk mu kurban edilecek?"
Abdûlmuttâlib, yanan yüreğine, kasırgalaşan hislerine,
okyanus dalgalarını andıran şefkat ve merhamet duygularına aldırmadan, biricik
oğlu Abdullah'ın bileğini kavradı ve onu doğruca İsaf ve Naile putlarının
yanına götürdü. Nur yüzlü Abdullah'ta sanki Hz. İsmail'in teslimiyeti vardı.
Yüzünde en ufak bir memnuniyetsizlik belirtisi görünmüyordu.
Abdûlmuttâlib'in bir elinde bıçak, diğer elinde oğlu
Abdullah'ın eli vardı. Kurban edilmesi için her şey tamamdı. Bu sırada
birtakım gürültüler duyuldu. Kureyş eşrafı geliyordu. İçlerinden biri
seslendi: "Ey Abdûlmuttâlib!.. Ne yaprak istiyorsun?"
Abdûlmuttâlib, nur yüzlü oğluna bakarak cevap verdi: "Onu
kurban edeceğim!"
Bu cevap, kalabalık arasında hayret ve heyecan meydana
getirerek dalgalandı. Müdahale ettiler. "Ey Abdûlmuttâlib!.." dediler, "Bu
nasıl olur? Sen ki Mekke'nin büyüğüsün. Böyle yaparsan, sonra herkes senin
yaptığını yapmaz mı? Herkes oğlunu kurban ederse bizim de soyumuz kesilmez
mi?"
Bütün kalabalık, Abdûlmuttâlib'in aleyhindeydi. Hattâ,
hisleri, duyguları da... Lehinde olan tek şey, çelikten iradesiydi. Allah'ına
söz vermişti ve bu sözünü mutlaka yerine getirmeliydi. Çünkü, Allah, onun
istediğini vermişti: On erkek çocuk ihsan etmişti. Kurban etmemek, O'na karşı
nankörlük olurdu.
Bu sırada Abdullah'ın dayısı Abdullah b. Muğire ortaya
atıldı ve, "Ey Abdülmuttâlib!.." dedi, "Vallahi, meşru bir mazeret olmadıkça
sen onu kurban edemezsin! Onu kurtarmak için, gerekirse bütün malımızı vermeye
hazırız!"
Abdülmuttâlib'in duyguları, şefkati, merhameti de sanki
dillenmiş ve kendisine aynı şeyleri haykırıyorlardı. Fakat, çelikten iradesi
bir türlü gevşemiyordu.
Kureyşliler ve oğulları, yalvarmalarının netice
vermediğini görünce, bu sefer şöyle bir teklifte bulundular:
"Ey Abdülmuttâlib!.. Abdullah'ı al, Şam'a git! Orada bir
kadın var: Kâhin ve bilgin bir kadın. Doğudan batıdan zorlukta kalan herkes,
ülkeler aşıp ona gider. Herkesin derdine bir çâre bulur. Elbette senin için de
bir çâre bulur. 'Abdullah boğazlanacak.' derse, gel, onu boğazla; yok, eğer
seni de, Abdullah'ı da, bizi de üzüntüden kurtaracak bir çâre bulursa, ona
göre hareket edersin!"19
Bu fikir, Abdûlmuttâlib'in aklına yattı. Derhâl
Abdullah'ı yanına alarak Şam'a doğru yola çıktı. Medine'ye geldiklerinde,
kâhin kadının Hayber'de olduğunu öğrendiler. Oradan Hayber'e geldiler. Arrafe
adındaki kâhineyi buldular.
Abdülmuttâlib, durumu olduğu gibi anlattı. Kadın sordu:
"Sizde bir insanın diyeti nedir?" Abdülmuttâlib, "On deve." dedi.
Bunun üzerine kâhin kadın, "Gidin, 10 deve hazırlayın.
Çocukla 10 deveyi alıp, ok çektiğiniz yere götürün. Bir tarafta çocuğunuz,
diğer tarafta ise 10 deve olmak üzere ikisi arasında ok çekin. Eğer ok
develere çıkarsa, develeri kurban edip çocuğu kurtarın; yok, eğer ok çocuğa
çıkarsa, her defasında develerin sayısına bir diyet miktarı daha ekleyerek
Rabbiniz sizden razı oluncaya kadar ok çekmeye devam edin! Ne zaman ok
develere çıkarsa, onları boğazlayıp kurban edin. Bu şekilde hem Rabbinizi razı
etmiş, hem de çocuğunuzu kurban olmaktan kurtarmış olursunuz." dedi.20
Ortaya konan çâreyi uygun bulan Abdûlmuttâlib, sevinçten
uçacak gibi oldu. Vakit kaybetmeden Mekke'ye döndü. Abdûlmuttâlib ailesi ve
Mekke halkı da bu habere son derece sevindi.
Kur 'a Neticesi
Mekke'ye dönüşünün ertesi günü idi.
Abdûlmuttâlib, biricik oğlu Abdullah'ı ve 10 deveyi
alarak Kabe'ye gitti. Kâhin kadının tavsiyesi üzerine, Abdullah ile 10 deve
arasında kur'a çekilecekti.
Abdûlmuttâlib, sevinç içinde, memura, "Çek!" dedi.
Çekilen ok Abdullah'a çıktı!
Develerin sayısını 20'ye çıkardılar.
Memur tekrar oku çekti. Ok yine Abdullah'ı gösterdi!
Develer 30'a çıkarıldı. Ok tekrar Abdullah'a isabet etti.
Develer 40 oldu. Ok yine Abdullah'a çıktı.
Elli oldu. Ok Abdullah'a çıkmakta ısrar ediyordu!
Altmış, 70, 80, 90 oldu. Ok, ısrarla Abdullah'ı
gösteriyordu! Sanki başka bir âlemden emir alır gibiydi.
Abdûlmuttâlib, hayret ve heyecan içindeydi. Her çekim
esnasında ellerini semâya doğru kaldırarak dua etmekten de geri durmuyordu.
Nihayet, develerin sayısı 100'ü buldu.
Tekrar ok çekilince, merakla bakanlar derin bir nefes
aldılar. Çünkü, ok, develere çıkmıştı!
Herkes gibi Abdûlmuttâlib'in de gözleri sevinçle parladı.
Fakat, onun bu sevinci fazla sürmedi. Derhâl ciddileşti. Kendisini fazla
tebrike imkân tanımadı ve şöyle konuştu:
"Vallahi, üst üste üç defa daha çok çekeceğim; tâ ki
kalbim mutmain olsun!"
Çekiliş üç defa daha tekrarlandı. Her defasında sevinç
çığlıkları atılıyordu. Çünkü, üç seferinde de ok, develere çıkmıştı.
Bu sevincini Abdûlmuttâlib, "Allahü Ekber, Allahü Ekber!"
diyerek izhar etti ve diz çökerek duada bulundu.
Böylece, Abdullah, kurban edilmekten kurtuldu.
Sevgili oğlunun kurban edilmekten kurtulmasına son derece
sevinen Abdûlmuttâlib, 100 devenin Safa ile Merve arasına götürülüp, yan yana
kurban edilmesini emretti. Emri derhâl yerine getirildi. Kurban edilen
develerin etlerinden Mekke halkı bol bol istifade etti. Alamadıklarını da
kurtlar, kuşlar, köpekler, vahşî ve ehil bütün hayvanlar paylaştılar.
O günden itibaren, Kureyşliler ve Araplar arasında, bir
insan diyetinin 100 deve olarak kabul edilme âdeti benimsendi.21
Resûli Ekrem Efendimiz de, bu âdeti olduğu gibi
bırakmıştır.22
Hz. Abdullah 'ın İffeti
Aynı gündü.
Herkes neticeden memnun, kur'a yerinden dağılıyordu.
Abdûlmuttâlib de sevgili oğluyla birlikte şehre geliyordu. Kabe'nin yanından
geçerlerken, babasından bir hayli geride kalmış Abdullah'ın karşısına bir
kadın dikildi. Bu kadın, Abdullah'ın dillere destan güzelliğine hayranlardan
biri olan, Varaka b. Nevfel'in kız kardeşi Rukiyye idi. O da, kardeşi Varaka
gibi eski mukaddes kitapları okumuş, o kitaplarda âhirzamanda gelecek
peygamberin sıfatlarını görmüş ve öğrenmişti. İç âleminde, Abdullah'ın
yüzünde, o âna kadar hiç kimsede görmediği müstesna parlaklıkla karşı karşıya
kalınca, bu sıfatlarla münâsebet kurdu. Bu şerefi başkasına kaptırmamak için
de, âdeta güzelliğini ve iffetini unutarak Abdullah'ın yanına yaklaştı ve
fısıldadı:
"Delikanlı, biraz dursana!"
Abdullah durdu.
Kadın, "Nereye gidiyorsun?" diye sordu.
Yüzünde parlayan nurun masumiyeti içinde Abdullah,
"Babamla gidiyoruz." diye cevap verdi.
Kadın, bu masum cevap üzerinde pek durmadı ve asıl
maksadını açıkladı. "Abdullah," dedi, "benimle şimdi evlenir misin?"
Abdullah'ın yüzü bir anda kıpkırmızı kesildi.
Masumiyetini yırtmak isteyen bu teklife pek aldırmadı ve yoluna devam etmek
istedi.
Fakat, Rukiyye, ona sahip olmak istiyordu. Arzusunu bir
başka teklifle câzib hâle getirdi. "Eğer" dedi, "benimle evlenmeyi kabul
edersen, senin için kurban edilen develer kadar develerim var, onların hepsini
sana vereyim!"
Abdullah, bu câzib teklife de iltifat etmedi ve iffetini
sergileyen şu cevabı verdi:
"Haram öyle acıdır ki, ölüm acısı onun yanında çok hafif
kalır; helâl ise çok tatlıdır. Ey kadın, sen git, açıkça helâlinden ara! Şeref
ve iffet sahibi olanlar, namuslarını ve dinlerini titizlikle korurlar. Onlar,
namussuzluk demek olan bir işe nasıl teşebbüs ve cesaret edebilirler?"23
Bu asil cevabından sonra da, güzel Rukiyye'nin hüzün ve
hayranlığı birleştiren bakışları önünde yoluna devam etti.
Günler sonra, evlenmiş bulunan Hz. Abdullah, aynı kadınla
Mekke sokaklarında bir kere daha karşılaştı. Aynı Rukiyye, ona karşı en ufak
bir arzu ve hasret belirtisi göstermedi; bilâkis, hissiz ve bakışları,
hayranlık şöyle dursun, çok donuktu.
Abdullah sebebini sordu: "Ne oldu sana?.. Hâlin
değişmiş!"
Rukiyye, "O gün, alnında esrarlı bir nur parlıyordu. O
nur karşısında kendimden geçtim. Ama şimdi onu göremiyorum!" diye cevap verdi.
Evet, Hz. Abdullah'ın alnında parlayan nur artık yoktu.
Çünkü, Kâinatın Efendisine hâmile olan, annelerin en
büyüğü Hz. Âmine'ye intikal etmişti.
Aslında, Hz. Abdullah'a hayran ve meftun olan sâdece bu
kadın değildi. Kötü ahlâktan uzak, tertemiz ve en güzel haslet ve faziletlerle
bezenmiş bu delikanlıya bütün Kureyş kızlarının gözleri çevrilmişti! Ama,
yüzündeki parlaklığın sırrına akıl erdiremeden; Hak Teâla'nın ona âhir zaman
peygamberinin babası olmak gibi şereflerin en büyüğünü mukadder kıldığının
hikmetini idrak edemeden!..
Hz. Abdullah'ın, Hz. Amine'yle Evlenmesi
Hz. Abdullah, gün geçtikçe büyüyor, büyümesiyle de
gönülleri etrafında pervane gibi döndürüyordu. Fakat, o, dönen pervanelerin
hiçbirine iltifat etmiyor, iffet ve namusunu tertemiz koruyordu.
Çok sevdiği oğlunun evlenme çağına geldiğini gören
Abdûlmuttâlib, bir an evvel onu mes'ud bir yuvaya kavuşturmak istiyordu.
Ancak, ona, her yönüyle denk birini bulmak gerekiyordu. Abdûlmuttâlib, bunu
bulmada gecikmedi. Benî Zühre Kabilesinin büyüğü Vehb b. Abdi Menafin yanına
vararak, kızı Âmine'yi oğlu Abdullah'a istediğini söyledi. Vehb, teklifi
memnuniyet ve sevinçle karşıladı, sonra da şöyle konuştu:
"Ey amcamoğlu!.. Biz bu teklifi sizden önce aldık!
Amine'nin annesi, geçenlerde bir rüya görmüştü. Anlattığına göre, evimize bir
nur girmiş, aydınlığı yerleri ve gökleri tutmuş. Ben de bu gece rüyamda,
dedemiz İbrahim'i (a.s.) gördüm. Bana, 'Abdûlmuttâlib'in oğlu Abdullah ile
kızın Âmine'nin nikâhlarını bea kıydım! Sen de onu kabul et.' dedi, Bugün
sabahtan beri bu rüyanın tesiri altındayım. 'Acaba ne zaman gelecekler?' diye
kendi kendime sorup duruyordum!"
Bunları duyan Abdûlmuttâlib, sevincinden, "Allahü Ekber!
Allahü Ekber!" diyerek tekbir getirdi.
Vehb'in kızı Âmine, hem güzellik, hem ahlâk, hem de neseb
itibarıyla Kureyş kızları arasında en yüksek mevkiye sahipti. Her hususta
Abdullah'a denkti ve henüz 14 yaşlarında bulunuyordu. Abdullah ise, bu sırada
24 yaşlarında idi. Kısa zamanda düğün yapıldı ve Kâinatın Efendisini dünyaya
getirecek mes'ud aile yuvası kuruldu.24
Hz. Abdullah'ın Vefatı
Evliliklerinin üzerinden henüz birkaç hafta geçmişti ki,
birçok kimsenin farkettiği garib bir durum oldu: Hz. Abdullah'ın yüzündeki
nur, Hz. Âmine'nin alnında parlamaya başladı. Demek ki, artık Hz. Âmine,
Kâinatın Efendisine hâmile idi.
Evliliklerinin ilk ayları dolmuştu.
Hz. Abdullah, bir ticaret kervanına katılarak Suriye'ye
gitti.
Gidiş, o gidiş oldu; Hz. Abdullah, bir daha Mekke'ye
dönmedi. Aylar sonra Mekke'ye dönen ticaret kervanı arasında Hz. Abdullah
yoktu. Sâdece acı haberi vardı.
Hz. Abdullah, ticaret yolculuğundan dönüşte Medine'de
hastalanmıştı. Ve onu orada dayılarının yanına bırakmışlardı.
Bu haberi alan Abdûlmuttâlib, derhâl oğlu Haris'i
Medine'ye gönderdi. Haris, Medine'ye varıncaya kadar her şey olup bitmişti. Hz.
Abdullah, Kâinatın Efendisi oğlunun bir kerecik olsun yüzünü görmeden ebedî
âleme göç etmişti ve orada Adiyy b. Neccar Oğullarından Nabiğa'nın evinin
avlusuna defnedilmişti.
Haris, bu acı haberi alıp Mekke'ye getirdi. Mekke bir
anda matem havasına büründü. Genç ihtiyar, küçük büyük arasında fark
gözetmeyen ölümün, Abdullah'ı bu genç yaşında beklenmedik bir zamanda sinesine
alışı, Abdûlmuttâlib Ailesini derin bir üzüntüye boğdu. Mekke halkı da
gözyaşlarıyla onların teessürüne iştirak etti.
Hele, henüz genç bir gelin olan Hz. Âmine'nin teessürünü
tarif etmek imkânsızdı Haberi duyduğu andan itibaren bir mum gibi erimeye yüz
tuttu. Günlerce gözyaşlarını tutamadı. Ağladı, ağladı. O ağlarken, bütün
insanlığın gözyaşını beraberinde getireceği nurla silecek ve acılarını
dindirecek zâtın dünyaya gelişine ise iki ay gibi kısa bir zaman kalmıştı.
Hz. Âmine, hâdiseden duyduğu derin üzüntüyü gözyaşları
arasında şiirinde şöyle dile getirdi:
Artık, Mekke 'nin Betha kolu Haşîm Oğullarından boş
kaldı. Mekke, Haşîm Oğullarının sânından mahrum kalacak artık!
Ölümün dâvetine uyarak, evinden örtüler ve kefenler
içinde çıkıp kabre gitti.
Ölüm (yeryüzünde yıllarca dolaşıp dursa) insanlar
arasında, Haşîmoğlu gibi bir yiğit bulup boşluğunu dolduramaz.
Dostları onun tabutunu taşımak için koşuştular, onu elden
ele alıp götürdüler.
Ne yazık ki, ecel, hiç beklenmedik bir zamanda onu çekip
kendine aldı. Hâlbuki o, ne kadar güzel, ne kadar cömert ve ne kadar da
merhametli biri idi!2S
Hz. Abdullah 'in Bıraktığı Miras
Hz. Abdullah, yeni evliydi. İstikbâlini temine yeni yeni
hazırlanırken dünyaya gözlerini yummuştu. Bu sebeple maddî plânda geride son
derece mütevazi bir mîras bıraktı: Ümüm Eymen Bereke adında, Kâinatın
Efendisini çok seven bir câriye, beş deve, birkaç koyun, bir kılıç ve bir
miktar da gümüş para.26
Fakat, geriye, Allah'ın lûtfuyla İki Cihanın Güneşi
olacak hayırlı hayırlı bir evlâd bıraktı. Nuruyla âlemi aydınlatacak bir zât:
Kâinatın Efendisi Hz. Muhammed (s.a.v.)...
19 ibn-i Hişam, Sîre, c. 1, s. 162; Taberî, Tarih, c. 2,
s. 174.
20 Ibn-i Hişam, Sîre, c. 1, s. 163; Taberî, Tarih, c. 2,
s. 174.
21 Ibn-i Hişam, Sîre, c. 1, s. 164; ibn-i Sa'd, Tabakat,
c. 1. s. 89; Taberî, Tarih,c. 2, s. 174.
22 Ibn-i Sa'd, Tabakat, c. 1, s. 89.
23 İbni Hişam, Sîre, c. 1, s. 164; Ibni Sa'd, Tabakat, c.
1, s. 9596.
24
ibni Hişam, Sîre, c. 1, s. 167; ibni Sa'd, Tabakat, c. 1. s. 94.
25 ibni Sa'd, Tabakat, c. 1, s 100.
26 İbni Hişam, A.g.e., c. 1, s. 167; ibni Sa'd, A.g.e.,
c. 1, s. 100.